Komuniciranje sistema zaštite i spasavanja u vanrednim situacijama izazvanim elementarnim nepogodama
Sažetak
Iako je komunikacija jedan od najvažnijih aspekata upravljanja vanrednim situacijama, krizno komuniciranje je u literaturi uglavnom proučavano kroz primere iz korporativnog profitnog sektora, dok je komunikacionim aktivnostima javnog sektora posvećeno daleko manje pažnje. Sam termin kriznog komuniciranja u slučajevima vanrednih situacija, naročito onih uzrokovanih elementarnim nepogodama, za mnoge autore ne predstavlja sinonim sa „komuniciranjem u vanrednim situacijama“ (emergency communication) i „komuniciranjem u katastrofama“ (disaster communication). Glavni akteri u vanrednim situacijama su upravo subjekti koji pripadaju javnom sektoru, na nacionalnom, regionalnom ili lokalnom nivou. Tom prilikom mogu nastati brojni problemi u komuniciranju, među kojima su najistaknutiji odbijanje postupanja po naredbama i širenje glasina. Upravljanje i komuniciranje u vanrednim situacijama indukovanim elementarnim nepogodama u Republici Srbiji, u nadležnosti je, pre svega, Sektora za vanredne situacije MUP-a Srbije. Uloga Sektora je naročito bila istaknuta za vreme katastrofalnih majskih poplava 2014. godine. Vanredno stanje proglašeno je na teritoriji četrdeset jedinica lokalne samouprave (devet gradova i trideset i jednoj opštini). Osim „centrale“ Sektora u Beogradu, kao akteri komuniciranja bili su angažovani i lokalni štabovi za vanredne situacije, koji su morali da se bore sa problemima odbijanja postupanja po naredbama i glasinama.
Reference
Coombs, T & Holladay S.J. (eds.) (2010). The Handbook of Crisis Communication. Chichester: John Wiley & Sons.
Coombs T., Frandsen F., Holladay, S.J. & Johansen, W. (2010). Why a Concern for Apologia and Crisis Communication? Corporate Communications: An International Journal, 15(4): 337–349.
CINS (2014a). Država ostavila Veliko Polje vodenoj stihiji. Posećeno 14.1.2016. URL: http://www.cins.rs/srpski/news/article/drzava-ostavila-veliko-polje-vodenoj-stihiji.
CINS (2014b). Ispovesti uhapšenih zbog komentara na Fejsbuku. Posećeno 14.1.2016. URL: http://www.cins.rs/srpski/research_stories/article/ispovesti-uhapsenih-zbog-komentara-na-fejsbuku.
Fearn-Banks, K. (2011). Crisis Communication: A Casebook Approach, 14th edition. New York: Routledge.
Ferrante Walaski, P. (2011). Risk and Crisis Communications – Media and Messages. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons.
Fisher, B. & Horsley, J.S. (2005). From Propagandists to Professionals: Modeling Public Relations in the Public sector. Paper presented at the Association for Education in Journalism and Mass Communication's Southeast Colloquium, Athens, Ga.
Garnett, J. L. & Kouzmin, A. (eds). (1997). Handbook of Administrative Communication. New York: Marcel Dekker.
Goode, N., Spencer, C., Archer, F., McArdle, D., Salmon, P. & McClure, R. (2013). Review of Recent Australian Disaster Inquiries. Melbourne: Monash University.
Graber, D. (2003). The Power of Communication. Managing information in Public Organizations. Washington, DC: CQ Press
Holladay, S.J. (2010). Are They Practicing What We are Preaching? In T. Coombs & S.J. Holladay (eds.) The Handbook of Crisis Communication (pp.159–181). Chichester: John Wiley & Sons.
Horsley, J.S. & Barker, R.T. (2002). Toward a Synthesis Model for Crisis Communication in the Public Sector: An Initial Investigation. Journal of Business and Technical Communication. 16(4): 406–428.
Kešetović, Ž. & Ninković, V. (2009). Trust and Credibility in Notifying about Risk. Journal of Criminalistics and Law, 14(3): 23–37.
Kešetović, Ž., Ninković, V. & Marić, P. (2016). Crisis Communication of Local Authorities in Emergency Situations, Lex Localis, in print.
King, G., III. (2002). Crisis Management & Team Effectiveness: A Closer Examination. Journal of Business Ethics, 41(3): 235–250.
Palttala, P., Boano, C., Lund, R. & Vos, M. (2012). Communication Gaps in Disaster Management: Perceptions by Experts from Governmental and Non-governmental Organizations. Journal of Contingencies and Crisis Management, 20(1): 2–12.
Palttala, P. & Vos, M. (2012). Quality Indicators for Crisis Communication to Support Emergency Management by Public Authorities. Journal of Contingencies and Crisis Management, 20(1): 39–51.
Pauchant, T.C. & Mitroff, I.I. (1992). Transforming the Crisis-prone Organization: Preventing Individual, Organizational, and Environmental Tragedies. San Francisco: Jossey-Bass Publishers.
Poortinga, W. & Pidgeon, N. (2005). Trust in Risk Regulation: Cause or Consequence of the Acceptability of the GM Food? Risk Analysis, 25(1):199–209.
Rainey, H. (2003). Understanding and Managing Public Organizations. San Francisco: Jossey-Bass.
Reynolds, B. & Seeger, M. (2005). Crisis and Emergency Risk Communication as an Integrative Model. Journal of Health Communication, 10: 43–55.
Risk Communications Manual (2006). The Hague: Interprovinciaal Overleg.
Rosenthal, U. & Kouzmin, A. (1997). Crises and Crisis Management: Toward Comprehensive Government Decision Making. Journal of Public Administration, 7(2): 277–292.
Seeger, M. W., Sellnow, T. L. & Ulmer, R.R. (2003). Communication, Organization and Crisis. West port, CT: Quorum.
Sellnow, T., Seeger, M. & Ulmer, R.R. (2002). Chaos Theory, Informational Needs and the North Dakota Floods, Journal of Applied Communication Research, 30(3): 269–292.
Shevellar, L. & Riggs, R. (2015). Understanding Resistance to Emergency and Disaster Messaging. Australian Journal of Emergency Management, 30(3): 31–35.
Sturges, D. (1994). Communication through Crisis: A Strategy for Organization Survival. Management Communication Quarterly, 7(3): 297–316.
Viteritti, J.P. (1997). The Environmental Context of Communication: Public Sector Organizations. In J.L. Garnett & A. Kouzmin (eds.), Handbook of Administrative Communication (pp. 79– 100). New York: Marcel Dekker.
Autori zadržavaju autorska prava nad objavljenim člancima, a izdavaču daju neekskluzivno pravo da članak objavi, da u slučaju daljeg korišćenja članka bude naveden kao njegov prvi izdavač, kao i da distribuira članak u svim oblicima i medijima.
Licenciranje
Objavljeni članci distribuiraju se u skladu sa licencom Creative Commons Autorstvo - Deliti pod istim uslovima 4.0 International (CC BY-SA). Dopušteno je da se delo kopira i distribuira u svim medijima i formatima, da se prerađuje, menja i nadograđuje u bilo koje svrhe, uključujući i komercijalne, pod uslovom da se na pravilan način citiraju njegovi prvobitni autori, postavi link ka originalnoj licenci, naznači da li je delo izmenjeno i da se novo delo objavi pod istom licencom kao i originalno.
Korisnici su pri tome dužni da navedu pun bibliografski opis članka objavljenog u ovom časopisu (autori, naslov rada, naslov časopisa, volumen, sveska, paginacija), kao i njegovu DOI oznaku. U slučaju objavljivanja u elektronskoj formi takođe su dužni da postave HTML link, kako sa originalnim člankom objavljenim u časopisu CM: Communication and Media, tako i sa korišćenom licencom.
Autori mogu da stupaju u zasebne, ugovorne aranžmane za neekskluzivnu distribuciju rada objavljenog u časopisu (npr. postavljanje u institucionalni repozitorijum ili objavljivanje u knjizi), uz navođenje da je rad prvobitno objavljen u ovom časopisu.
Politika samoarhiviranja
Autorima je dozvoljeno da objavljenu verziju rada deponuju u institucionalni ili tematski repozitorijum ili da je objave na ličnim veb stranicama (uključujući i profile na društvenim mrežama, kao što su ResearchGate, Academia.edu, itd.), na sajtu institucije u kojoj su zaposleni u bilo koje vreme nakon objavljivanja u časopisu.
Autori su obavezni da pritom navedu pun bibliografski opis članka objavljenog u ovom časopisu (autori, naslov rada, naslov časopisa, volumen, sveska, paginacija) i postave link, kako na DOI oznaku tog članka, tako i na korišćenu licencu.Autorima je dozvoljeno da objavljenu verziju rada deponuju u institucionalni ili tematski repozitorijum ili da je objave na ličnim veb stranicama (uključujući i profile na društvenim mrežama, kao što su ResearchGate, Academia.edu, itd.), na sajtu institucije u kojoj su zaposleni u bilo koje vreme nakon objavljivanja u časopisu.
Odricanje od odgovornosti
Stavovi izneti u objavljenim radovima ne izražavaju stavove urednika i članova redakcije časopisa. Autori preuzimaju pravnu i moralnu odgovornost za ideje iznete u svojim radovima. Izdavač neće snositi nikakvu odgovornost u slučaju ispostavljanja bilo kakvih zahteva za naknadu štete.