DVA NAČINA ODNOŠENJA PREMA PRIRODI U SAVREMENOJ JAPANSKOJ ARHITEKTURI

Sažetak

Tekst problematizuje relacije arhitekture i prirode u kontekstu japanske kulture. Bliska veza sa prirodom primetno je inkorporirana u savremenim arhitektonskim pristupima sprovedenim od strane japanskih autora poput Tadao Anda (Tadao Ando) i Kenga Kume (Kengo Kuma). U pojedinim radovima ovih arhitekata moguće je pratiti ne samo ispoljavanje arhitekture u prirodi, već i način na koji se priroda manifestuje u arhitekturi. Međutim, Andova i Kumina arhitektura, kao predmet analize, neće biti razmatrana u smislu kvazi-etičkog i društveno-angažovanog shvatanja važnosti ekološki-usmerenog pristupa u odnošenju prema prirodnoj sredini, niti kao visoko tehnološki razvijena opcija u okviru savremenih paradigmatskih green dizajnerskih trendova. Namera je da se putem analize projekata navedenih arhitekata prepozna i ispita kulturalna i filozofska dimenzija, koja nesumnjivo postoji u vezi sa njihovom prirodno orjentisanom arhitekturom. Tumačenje odnosa prema prirodi u japanskoj tradiciji otvara pitanja specifičnog spoja prirode i lepote koji čini okosnicu ove kulture. Cilj teksta je uspostavljanje teorijskog fokusa koji bi omogućio širi i jasniji pogled na određene savremene tokove u japanskoj arhitektonskoj praksi.