Fiksna kombinacija vs. generički lek – BEz dileme

Sažetak

Razvoj lekova koji sadrže dve ili više aktivnih supstanci razlikuje se po složenosti u zavisnosti od indikacije i doziranja koje je potrebno opravdati. Cilj rada je da sistematično prikaže klinički razvoj fiksne kombinacije, razliku između fiksne kombinacije i generičkog leka sa dve ili više aktivnih supstanci, kao i obrazloženje za biowaiver za dodatne jačine, što predstavlja najčešće dileme prilikom razvoja leka i procene kliničke dokumentacije. Kod zahteva za fiksnu kombinaciju podnosi se potpuna klinička dokumentacija. Definisane su tri terapijske mogućnosti kod kojih složenost kliničkih podataka gradacijski raste:

1. Lečenje pacijenata kod kojih je uspostavljena adekvatna kontrola bolesti sa dve ili više monokomponentnih aktivnih supstanci primenjenih istovremeno (supstituciona terapija)– najzastupljenija u praksi,
2. Lečenje pacijenata kod kojih postojeća terapija sa jednom ili više aktivnih supstanci nije dovoljna (add-on terapija),
3. Inicijalna terapija pacijenata koji prethodno nisu primenjivali ni jednu od aktivnih supstanci iz kombinacije.

Klinički razvoj fiksne kombinacije prevashodno mora da dokaže opravdanost istovremene primene aktivnih supstanci u jednom farmaceutskom obliku u okviru predložene indikacije i doziranja, uz razmatranje mogućih farmakokinetičkih interakcija. U studiji biološke ekvivalentnosti za fiksnu kombinaciju ispitivani lek poredi se sa dva istovremeno primenjena referentna leka. Ukoliko se lek sa više akivnih supstanci razvija kao generički, što predstavlja jednostavniji slučaj u odnosu na razvoj fiksne kombinacije, dokumentacija o potvrdi bezbednosti i efikasnosti dostavlja se kao i za ostale monokomponentne generičke lekove, odnosno, studija biološke ekvivalentnosti sprovodi se sa dvokomponentnim referentnim lekom.