Istorijski pregled izolovanja hinina i njegov značaj

Sažetak

Primena kore hininovca prvi put je dokumentovana 1630. godine od strane Jezuitskih misionara, nakon čega ova biljna droga okupira veliku pažnju naučnika. Godine 1746. grof Claude Toussaint Marot de la Garaye prvi izoluje supstancu iz kore hininovca i nazvava je “sel essentiel de quinquina”, za koju se kasnije utvrđuje da nema kliničke efekte. Sa razvojem postupaka kiselinsko-bazne ekstrakcije, 1820. godine dva francuska naučnika, farmaceuti Pierre Pelletier i Joseph Caventou konačno izoluju aktivnu supstancu i nazivaju je hinin. U ovom eksperimentu koristili su „žutu“ koru hininovca, za koju se znalo da je efikasnija protiv malarije od „sive“ kore koju su koristili naučnici u brojnim prethodnim pokušajima izolacije. Dobivši brojne nagrade i počasti, ova dva naučnika u Parizu otvaraju fabriku za ekstrakciju hinina, delatnost koja se često pominje kao početak moderne farmaceutske industrije. Ubrzo nakon izolacije lekari potvrđuju njegovu efikasnost i specifičnost u terapiji malaričnih groznica čime preparati hinina postaju deo oficinalne Matrije medike. Izolacija je omogućila kvantitativnu procenu kvaliteta kore, preciznije doziranje i veću efikasnost. Nakon hinina bivaju izolovani i hinidin, cinhonin i cinhonidin, a efikasnost ova četiri alkaloida procenjena je u jednom od najranijih kliničkih ispitivanja, sprovedenih od 1866. do 1868. godine na 3600 ispitanika. Hinin ulazi i u brojne farmakopeje, a Pharmacopée universelle opisuje više od 100 zvaničnih preparata zasnovanih na hininu za terapiju velikog broja bolesti.